ՄԵՂՐԻ

Մոտակա Ագարակ գյուղը Իրանի հետ սահմանագիծն է։ Մեղրին վերջին խոշոր հայկական կենտրոնն է և Իրան մուտք գործողների դարպասը:

Ծովի մակարդակից միջինում 610 մ բարձրության վրա Մեղրին գտնվում է Հայաստան-Իրան սահմանի մոտ՝ Մեղրի գետի ափին, որտեղ հյուսիս-արևելքից շրջապատված է Զանգեզուրի լեռներով, իսկ հարավ-արևմուտքում Մեղրու լեռնաշղթան է: Ատամնավոր, շագանակագույն լեռներն դուրս են ցցվում Արաքս գետի թանձր ջրերից:

Ներկայիս Մեղրիի տարածքը բնակեցված է եղել սկսած բրոնզի դարից։ Քաղաքի շրջակայքում հայտնաբերվել են բազմաթիվ հնագիտական ​​վայրեր, որոնք թվագրվում են մ.թ.ա. 7-6-րդ դարերով՝ Ուրարտուի թագավորության ժամանակաշրջանով: Պատմականորեն այն եղել է Հայաստանի Թագավորության հին Սյունիք նահանգի Արևիկ գավառի կազմում։

Մեղրին որպես «Կարճավան» հիմնադրվել է 906 թվականին Հայոց թագավոր Սմբատ Ա-ի կողմից՝ Հայաստանի Բագրատունյաց թագավորության օրոք։ Հետագայում այն ​​հայտնի է դարձել Մեղրի անունով։

Քաղաքի վերևում գտնվող ամրոցների և ամրությունների շարքը Հայաստանի ամենավերջին կառույցներից են, որոնք ընդամենը մի քանի հարյուրամյակի պատմություն ունեն: Երբ քաղաքի հին ցեխաշեն կառույցները սկսեցին փլուզվել, դրա մեծ մասը փոխարինվեց խորհրդային ճարտարապետությամբ։ Սակայն դրանց որոշ հատվածները դեռ մնում են կանգնած նրանց համար, ովքեր ցանկանում են զգալ միջինարևելյան շունչ ունեցող քաղաքի համը:

Մեղրիում մի քանի եկեղեցիներ կան, մասնավորապես՝ Սուրբ Աստվածածին եկեղեցին և Սուրբ Սարգիս բազիլիկ եկեղեցին, որը ամբողջությամբ ծածկված է գունագեղ որմնանկարներով։

Մեղրիի տարածաշրջանում առանձնացված են թիթեռների դիտման տարածքներ, որոնք հնարավորություն են տալիս դիտարկել ավելի քան 140 տեսակներ, այդ թվում՝ Դինգի Սվիֆթ, Հարավային Ծիծեռնակապոչ, Քնապվիդ Ֆրիտիլարի, Հելիկոնիուս  և մի շարք այլ տեսակներ: